Signed, Sealed, Delivered

Διακοπές τέλος. Ναι, ναι, έφτασα σε αυτό το σημείο, όπως πολύ άλλοι, φαντάζομαι. Οι υπόλοιποι κοντεύετε. Δεν μπορώ να πω ότι δε ζηλεύω. Ούτε ότι δε σας καταργιέμαι λίγο. Αλλά θα είμαι ευγενικός. Πάντα ήμουν ευγενικός. Είναι από αυτές τις αρετές μου. Αν όμως είσαι τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, αυτό το “με εκτίμηση” στο τέλος του μηνύματος, ούτε το εννοούσα ούτε και θα το εννοήσω ποτέ. Τέλος πάντων.

Πέρασα τις μέρες της άδειάς μου σε ένα από τα νησιά που ακούγονται συνεχώς λόγω του μεγάλου αριθμού προσφύγων που προσεγγίζουν μέσω σάπχιων (στην καλύτερη) σκαφών. Η εικόνα είναι αναμφισβήτητα στα όρια του τραγικού. Δεκάδες άνθρωποι, για κάποιο λόγο έβλεπα κυρίως γυναίκες, φταίνε οι μαντήλες ίσως, αρκετές από τις οποίες κουβάλαγαν στους ώμους τους και μωρά. Και περπατούσαν ατέλειωτα χιλιόμετρα μέχρι να τις περιμαζέψει κάποιο όχημα και να τις πάει για καταγραφή ή ό,τι σκατά. Θες ότι (προσπάθησα να) είμαι αναίσθητος (ίσως και λίγο μαλάκας), αφήνοντας τις τοπικές αρχές να καθαρίσουν αυτό που συνέβαινε, θες ότι δεν είχα ιδέα τι σκατά μπορούσα να κάνω – τελικά ενίσχυσα μια ΜΚΟ που ασχολείται με δαύτα αγοράζοντας ένα βιβλίο, την έχω την αγιοσύνη στο τσεπάκι –  άφησα το χρόνο να περνάει. Η όποια προσπάθειά μου να κόψω το κάπνιζμα, θα χαρούν κάμποσοι εκεί έξω, στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Η κατάθλιψη θέλει παρέα. Κι όταν η όποια παρέα επιθυμείς να είναι κατά το δυνατότερο σιωπηλή, ναι, Μαργαρίτα Καραπάνου, ένα τσιγάρο είναι ιδανική παρέα. Και αυτό που ανακάλυψα όχι τυχαία. Μια καφκική ομορφχιά.

Κατά τα άλλα στριμώχτηκα σε καράβια όπου καβατζόγεροι που απλώνονταν σε καναπέδες πρώτης θέσεως έχοντας πλερώσει κατάστρωμα ενοχλούνταν από την παρουσία των προσφύγων γιατί τους βρώμαγαν. Ξέρεις ποιους λέω. Αυτοί που κλάνουν και διαμαρτύρονται στο πλήρωμα για την οσμή. Βίωσα παραστάσεις ατελείωτης σαγιονάρας και ταττού που δε φαινόταν μετά το σολάριουμ και το κέρωμα επιδερμίδας. Επιχείρησα να σκοτώσω δεκάδες δικυκλιστές που κινούνταν με είκοσι χιλιόμετρα τη μέρα στη μέση του δρόμου, αλλά όχι. Είμαι ευγενικός. Πάντα ήμουν. Πάντα.

Διάβασα κι ετούτο. Το οποίο η καλύτερη επιστροφή αγαπημένων μου χαρακτήρων (περίπου) που συνέβη ποτέ, Σούπερ σουρρεάλ σε φάση, όλοι οι λόγοι για τους οποίους τα κόμικς είναι η υψηλότερη μορφή τέχνης και το 2000AD ο μοναδικός εκφραστής από το 1977 του πόσο καύλα είναι να είσαι geek. Ναι. Η καλύτερη επιστροφή, έστω και χωρίς Tyranny Rex. Αυτό και οι Swans. Τους οποίους μάλλον έχω βαρεθεί. Όπως και το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης μουσικής, εκτός του Hip Hop. Να δεις που στο τοπ του τοπ φέτος θα έχω A$AP Rocky. Τέλος πάντων. Ευ-γένια. Τα οποία λέω επιτέλους να ξυρίσω, μαζί με τα μαλλιά και να γίνω skin στα γεράματα. Τόση Reggae που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, άλλωστε, είχα να βάλω από όταν σπούδαζα ένα πράμα.

Γάμησέ τα. Μ’ έφαγε η ευγένεια σ’ αυτές τις διακοπές. Κι όλο αυτό τον καιρό μια φάση που μου είχε τύχει όταν ήμουν λύκειο και γυρνούσα σπίτι (πολύ) αργά το βράδυ. Με σταμάτησε ένας τύπος σε μία πλατεία, ο οποίος έφερε τα καντάρια γοητείας πολυκαιριζμένου στο τιμόνι ταρίφα και με ρώτησε αν ήθελα να τον ακολουθήσω σε ένα “τσοντάδικο” εκεί κοντά για να τη βρούμε μαζί. Ήταν και σινεφίλ. Κι εγώ όλο ευγένεια, αντί να αρχίσω να ουρλιάζω “είμαι ανήλικος και φαίνομαι γαμώ το σπίτι σου”, είπα απλά “όχι, συγγνώμη“.  Ναι. Και έφυγα. Όχι όμως πριν προλάβω να εντοπίσω την έκπληξη στο βλέμμα του. Η πρώτη μου απόρριψη.